ANİME İNCELEMELERİ SAYFASI

Uzun adının yanında My Teen Romantic Comedy: SNAFU olarak da anılan Yahari Ore no Seishun Love Come wa Machigatteiru, Hachiman Hikigaya’nın okul hayatı üzerine yoğunlaşıyor. Hikigaya tek başına takılan, arkadaş edinmekle pek uğraşmayan, varlığı ile yokluğu anlaşılmayan (ama bunu tercih eden) ve aklı havada birçok liselinin aksine gerçekçi düşünüp davranan birisidir. Okulun ilk günü geçirdiği bir kaza yüzünden bir süre okula gidememiş olan Hikigaya, saydığım özellikler de eklenince kendisini sınıftakilerden iyice soyutlamıştır. Bunu fark eden Hikigaya’nın sınıf öğretmeni, Hikigaya’yı zorla okulun Servis Kulübü’ne üye yaptırır. Tek üyesi bulunan bu kulübün amacı öğrencilere sorun yaşadıkları bir konuda bir nevi danışmanlık yapmak, akıl vermektir. Kulübün tek üyesi de okulun en güzel kızlarından, zeki ve imrenilerek bakılan Yukino Yukinoshita’dır. Hikigaya’da kulübe girince ortak yönleri arkadaş edinememe olan iki farklı zıt kişilik bir araya gelir ve hem Hikigaya hem de Yukinoshita için sıradanlığın çok üstünde bir lise hayatı başlamış olur. 

Animenin piyasada yüzlercesi bulunan okullu, yeri geldiği zaman komik, yeri geldiği zaman romantik animelerden yüzeysel olarak pek bir farkı yok. Yine kamplara gidiliyor, binlercesini izlediğimiz kültür ve spor festivalleri tekrar karşımıza çıkıyor. Bu animelerden sıyrılabilmesinin tek özelliği ise Hachiman Hikigaya diyebilirim. Yani animede Hikigaya olmasaymış bir hayli sıradanlaşırmış. Başta kişiliği olmak üzere olaylara bakış açısı, tutumu, söyledikleri ve yanlış olduğunu bildiği halde doğruları söyleyerek istenmeyen adam konumuna düşmesi animeyi zevkli bir hale getiriyor. Özellikle Yukinoshita ile olan tartışmaları izlenmeye değer. Demek istediğim, Hikigaya aslında çok zeki bir karakter ve Yukinoshita da dahil diğer karakterler her animede karşımıza çıkabilecek sıradan karakterler iken Hikigaya’nın kendine has bir çekiciliği, bir özel olma durumu var. Bu arada kafama takılan bir soru da var. İçinde kulüp geçen (neredeyse bütün okullu animeler) animelerde bizlere öğretilen eğer beş üyen yoksa kulübün kapatılmasıydı. Hatta son üye genelde okula yeni gelen nakil öğrenci olurdu:) Bu animede ise Servis Kulübü üç üyeden fazla bir sayıya ulaşmıyor ve dolayısıyla “bu kulüp neden kapatılmıyor yahu” diye düşünmemekten alıkoyamadım kendimi:) 

Animenin çizimleri hakkında söyleyecek pek fazla bir sözüm yok. Klasik, kocaman gözlü kızların olduğu, saçların rengârenk olduğu, etek boylarının üç santimi geçmediği sevimli çizimler çıkıyor karşımıza. Komedi sahnelerinde komiklik efektleri de dozunda tutulmuş, tamamen efektlere bel bağlanmamış. Çizim olarak tek hoşuma gitmeyen Hikigaya’nın kız kardeşinin tek azı dişi. Genelde bıçkın (ya da bıcırık mı desem) ama aynı zamanda sevimli karakterlerde karşımıza çıkan bu kocaman ağızda beliren tepedeki üçgen şeklinde tek azı dişinden açıkçası nefret ediyorum. Kim ne derse desin, iğrenç duruyor:) Müzikler ise idare eder kıvamında. Klasik “shonen” anime müzikleri. Animenin açılış parçası hareketli bir parça iken kapanışı da daha slow tarzda.

Yahari Ore no Seishun Love Come wa Machigatteiru, aslında bizlere bir karakterin bile ne kadar önemli olabileceğini gösteriyor. Hikigaya animede olmasaymış durum fena olabilirmiş. Elbette anime olağanüstü tarzda bir anime olarak da anlaşılmasın. İzlemesi zevkli, genelde alıştığımız şeylerin karşımıza çıktığı sevimli bir anime diyelim.