Kasım 22, 2009
Yönetmen: Gisaburo Sugii
Stüdyo: Capcom
Tür: Dövüş, Aksiyon, Macera
Yapım Yılı: 1995
Bölüm Sayısı: 29
Anime Puanı: 10/5
Yaz mevsiminin başıydı, PlayStation 2 bozulunca mecburen kendimizi Super Nintendo’muza ve doğal olarak Street Fighter dövüş oyununa verdik. Street Fighter hevesimiz artınca tabi hemen anime serisini de indirip izlemeye başladık. Gayet heyecanla başladığımız Street Fighter II oyununun “Street Fighter II – V: Victory” adlı anime serisini maalesef hayal kırıklığı ile kapattık.
Anime Mikunai adasında antrenmanına devan eden Ryu’nun, Amerika’daki en iyi arkadaşı Ken tarafından bir mektup alması ile başlıyor. Mektupta Ken, Ryu’yu Amerika’ya davet etmiştir. Birkaç senelik ayrılık sonucunda yeniden bir araya gelen Ryu ve Ken, eğlenmek için San Fransisco gecelerine akarlar ve bir bara girerler. Barda ikilimiz ve bazı askerler arasında kavga çıkar ve ikili onların icabına bakar. Fakat karşılarında Guile adında ummadıkları bir rakip bulunca deyim yerindeyse feleklerini şaşırırlar. Böylelikle Ryu ile Ken, Guile gibi güçlü savaşçılarla karşılaşıp onlarla dövüşmek için dünya turuna çıkarlar.
Animenin konusu aslında oyunlardaki gibi klasik dünyayı gezerek değişik dövüşçülerle savaşmak. İş buraya kadar iyi fakat bölümler ilerledikçe ve Ryu “Hadouken (aduket)” öğrenince her bölüm o inanılmaz uzun hadouken çekme sahnesini izliyoruz ve açıkçası atmosfer bir hayli düşüyor. Birde Ken arkadaşımız sürekli “siyaaaa-set” diye oradan oraya uçunca artık sinirden bizlerde evde siyaa-set diye sağ sola uçmaya başladık. Kısacası demek istediğim ilk on – on beş bölümden sonra bölümler sürükleyiciliğini kaybediyor ve boyna doldurulan tekrarlarla seri çekilmez hale geliyor.
Çizimler ise serinin en kötü tarafı çünkü diken saçlı bir Ryu ve kahverengi saçlı bir Ken’i daha önce hiç görmemiştim. Açıkçası yüz ifadesi olarak Bison ve Dhalsım dışında seride kimse orijinaline benzemiyor. Bu arada Honda ve Blanka da es geçilmiş. Ayrıca dikkatlice izlerseniz havaalanında arka planda veya hastanede kolu kırık bir şekilde figüran Akuma’yı görebilirsiniz. Evet, yanlış duymadınız. Koskoca Akuma hiç kıpırdamayan ve dikkat edilmez ise gözükmeyen arka plan karakteri olarak kullanılmış. Müziklerde de maalesef pek iş yok. Sürekli aynı melodi çalıp duruyor.
Özet olarak Street Fighter II – V bana göre vasatı aşamamış bir anime. Gerek hikâye akışının giderek saçmalaması ve “flashback”ler ile sinir bozucu hadouken hareketinin dakika başı karşımıza çıkması ile ve karakterlerin orijinaline benzememesi ile bana göre sınıfta kalmış bir anime. Hatta beraber izlediğim kardeşim, anime bittiğinde sevinç içinde Ken gibi “siyaa-set” diye bağırarak odadan koşarak ayrıldı. Peki bu animeye neden beş puan verdim diye sorarsanız kısacası Street Fighter oyunlarına olan saygımdan dolayı diyebilirim. Gönlüm daha düşük vermeye razım olmadı. Neyseki yeni Ps2 alındı ve bu defter çabuk kapatıldı.
Anime Mikunai adasında antrenmanına devan eden Ryu’nun, Amerika’daki en iyi arkadaşı Ken tarafından bir mektup alması ile başlıyor. Mektupta Ken, Ryu’yu Amerika’ya davet etmiştir. Birkaç senelik ayrılık sonucunda yeniden bir araya gelen Ryu ve Ken, eğlenmek için San Fransisco gecelerine akarlar ve bir bara girerler. Barda ikilimiz ve bazı askerler arasında kavga çıkar ve ikili onların icabına bakar. Fakat karşılarında Guile adında ummadıkları bir rakip bulunca deyim yerindeyse feleklerini şaşırırlar. Böylelikle Ryu ile Ken, Guile gibi güçlü savaşçılarla karşılaşıp onlarla dövüşmek için dünya turuna çıkarlar.
Animenin konusu aslında oyunlardaki gibi klasik dünyayı gezerek değişik dövüşçülerle savaşmak. İş buraya kadar iyi fakat bölümler ilerledikçe ve Ryu “Hadouken (aduket)” öğrenince her bölüm o inanılmaz uzun hadouken çekme sahnesini izliyoruz ve açıkçası atmosfer bir hayli düşüyor. Birde Ken arkadaşımız sürekli “siyaaaa-set” diye oradan oraya uçunca artık sinirden bizlerde evde siyaa-set diye sağ sola uçmaya başladık. Kısacası demek istediğim ilk on – on beş bölümden sonra bölümler sürükleyiciliğini kaybediyor ve boyna doldurulan tekrarlarla seri çekilmez hale geliyor.
Çizimler ise serinin en kötü tarafı çünkü diken saçlı bir Ryu ve kahverengi saçlı bir Ken’i daha önce hiç görmemiştim. Açıkçası yüz ifadesi olarak Bison ve Dhalsım dışında seride kimse orijinaline benzemiyor. Bu arada Honda ve Blanka da es geçilmiş. Ayrıca dikkatlice izlerseniz havaalanında arka planda veya hastanede kolu kırık bir şekilde figüran Akuma’yı görebilirsiniz. Evet, yanlış duymadınız. Koskoca Akuma hiç kıpırdamayan ve dikkat edilmez ise gözükmeyen arka plan karakteri olarak kullanılmış. Müziklerde de maalesef pek iş yok. Sürekli aynı melodi çalıp duruyor.
Özet olarak Street Fighter II – V bana göre vasatı aşamamış bir anime. Gerek hikâye akışının giderek saçmalaması ve “flashback”ler ile sinir bozucu hadouken hareketinin dakika başı karşımıza çıkması ile ve karakterlerin orijinaline benzememesi ile bana göre sınıfta kalmış bir anime. Hatta beraber izlediğim kardeşim, anime bittiğinde sevinç içinde Ken gibi “siyaa-set” diye bağırarak odadan koşarak ayrıldı. Peki bu animeye neden beş puan verdim diye sorarsanız kısacası Street Fighter oyunlarına olan saygımdan dolayı diyebilirim. Gönlüm daha düşük vermeye razım olmadı. Neyseki yeni Ps2 alındı ve bu defter çabuk kapatıldı.
Tag :
Rafet Kaan Moral
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
0 comments