ANİME İNCELEMELERİ SAYFASI

Sakamichi no Apollon, izleyenini 1966 yılının yazına götürüyor. Babasının iş durumu yüzünden liseye yeni başlayan Kaoru Nishimi, Yokosuka’dan Kyushu’ya akrabalarının yanına taşınır. Kaoru daha önceden gittiği okullarda hep yaşıtlarının en zekisi, okulunun onur öğrencisi olmuştur. Lakin bu başarısına karşın hep yalnız kalmıştır ve genellikle dışlanmıştır. Kaoru yeni okuluna başladığında yine yalnız kalacağını ve aynı şeylerin yeniden tekrarlanacağını düşünür fakat Sentaro Kawabuchi adlı asi görünümlü genci hesaba katmamıştır. Herkesin çekindiği Sentaro ile müzik, daha doğrusu jazz sayesinde arkadaş olurlar ve daha önce klasik müzik dışında pek fazla müzik ile ilgilenmeyen Kaoru’nun da ilgisi jazza kaymaya başlar. Sentaro’nun çocukluk arkadaşı olan Ritsuko’ların dükkânının bodrumunda Kaoru piyanonun başında, Sentaro da çalmayı çok sevdiği baterisinin başında yeni başlayan arkadaşlığın temelini atarlar.

Sakamichi no Apollon müzik içerikle bir anime olsa da müzik odaklı olmaktan ziyade müzikle süslü hoş bir günlük hayat – romantizm animesi. Kaoru, Sentaro ve Ritsuko arasındaki arkadaşlığı, yaşadıklarını ve yaşayacaklarını hoş bir şekilde ele almış. Konusu biraz klişe ve romantik temalı animelere pek bir yenilik katmıyor ama hikâyenin işlenişi ve jazz müzik ile süslenmesini animenin türdeşlerinden sıyrılmasında yardımcı olmuş ve bana göre ortaya bir hayli başarılı bir anime çıkmış. Özellikle jazz müzikleri çok başarılı. Şahsen ben jazz ile pek ilgilenmesem de animede çalan her parçayı büyük bir beğeni ile dinledim ve her parçaya ritim tutmaktan kendimi alıkoyamadım. Özellikle “Art Blakey – Messengers Moanin” gerçekten harika bir parçaymış. Son bölümde de seri tatmin edici ve güzel bir sonla sona eriyor. Kısacası animenin benim gözümdeki tek kusuru jazz’ın biraz ikinci planda kalması. Beck’teki gibi veya K-ON’daki gibi her bölüm müzik beklemeyin ama çaldığımı da hakikatten krallar.

Animenin çizimleri gayet başarılı ve biraz değişik. Değişik olan karakter çizimleri çünkü değişik bir teknik kullanılmış. Karakterler sanki suluboya ile çizilmiş gibiler ve arka planın üzerine yumuşakça eklenmiş gibi duruyorlar. Dediğim gibi ilginçler ve yakışmışlar da. Müzikleri ise zaten on numara. Yukarıda da bahsettiğim gibi harika jazz parçaları çalıyor ve tıpkı Kaoru ve Sentaro gibi izlerken kendinizi kaptırıveriyorsunuz. Bunun dışında açılış parçası olan “Sakamichi no Melody” de oldukça başarılı bir parça. Kapanış parçası ise diğer tüm müziklerin yanında bana göre biraz sönük kalmış gibi, onu pek beğenmedim.

Özetle Sakamichi no Apollon bana göre jazz içerikli harika bir anime olmuş ve herkese tavsiye edebilirim. Kaoru’nun da dediği gibi jazzı eğlenceli yapan beklenmedik şeylerdir. Hayat da jazza çok benzemektedir. Hayatta da sıkça beklenmedik şeylerle karşılaşırsın.